Katakana

 Katakana – jeden z dwóch japońskich systemów pisma sylabicznego kana. Drugim z nich jest hiragana. Każdemu znakowi katakany odpowiada znak hiragany.

Katakana powstała w IX wieku, w okresie Heian i jest używana głównie do zapisywania:

• nazw własnych pochodzenia obcego, np. ポーランド Pōrando („Polska”), ロンドン Rondon („Londyn”), ヤン Yan („Jan”);
• słownictwa zapożyczonego z języków zachodnich (gairaigo), np. インターネット intānetto („internet”), パン pan („chleb”; z port. paõ), アルバイト arubaito („praca na pół etatu”; z niem. Arbeit – „praca”);
• wyrazów dźwiękonaśladowczych, np. ヒー hī oznaczające westchnięcie;
• nazw zoologicznych i botanicznych, np.: セイヨウミツバチ seiyō mitsubachi („pszczoła miodna”); ホウセンカ hōsenka („niecierpek balsamina”);
• podkreśleń, nacisków (gdzie w języku polskim w tym celu używalibyśmy czcionki pochyłej, spacjowania albo wytłuszczenia).

Na sylabariusz katakany składa się 48 znaków:

• 5 samodzielnych samogłosek;
• połączenia spółgłoskowo-samogłoskowe, składające się z 9 spółgłosek połączonych z każdą z 5 samogłosek, z zastrzeżeniem, że:
  • 3 sylaby (yi, ye i wu) nie istnieją;
  • 2 sylaby (wi i we) wyszły z użycia we współczesnej japońszczyźnie;
  • 1 sylaba (wo) jest wymawiana tak samo jak samogłoska o we współczesnej japońszczyźnie;
• 1 samodzielna spółgłoska.