Kanji

 Kanji – znaki logograficzne pochodzenia chińskiego, które wraz z sylabariuszami hiragana, katakana, cyframi arabskimi oraz alfabetem łacińskim stanowią element pisma japońskiego. 👇👇👇

Kolejność pisania kresek w znaku

Kolejność pisania kresek w znakach kanji określają następujące reguły:

• od góry do dołu (dotyczy pojedynczych kresek, jak również komponentów znaku), np. 三
• od lewej do prawej 川
• najpierw górna kreska pozioma, potem pionowa i na końcu dolna pozioma, np. w znaku 土
• najpierw kreska środkowa, potem boczne w znakach takich, jak: 小, 氷, 当
• jeśli jest część okalająca, rysuje się lewą stronę, następnie kreskę góra-prawa strona, a po wypełnieniu środka zamyka kreską dolną, np. 国
• spośród kresek krzyżujących się, pierwsza ta skręcająca ku lewej, np. 文
• linie pionowe lub poziome przecinające kilka innych linii rysuje się na końcu, np. 女, 中
• ukośna kreska krótsza od przecinającej ją poziomej jako pierwsza, np. 有, w przeciwnym wypadku na odwrót, np. 友
• elementy okalające z lewa-dołu (tzw. nyō) rysowane na końcu: 道, 建, a na początku: 起, 勉, 題, 処

Katakana

 Katakana – jeden z dwóch japońskich systemów pisma sylabicznego kana. Drugim z nich jest hiragana. Każdemu znakowi katakany odpowiada znak hiragany.

Katakana powstała w IX wieku, w okresie Heian i jest używana głównie do zapisywania:

• nazw własnych pochodzenia obcego, np. ポーランド Pōrando („Polska”), ロンドン Rondon („Londyn”), ヤン Yan („Jan”);
• słownictwa zapożyczonego z języków zachodnich (gairaigo), np. インターネット intānetto („internet”), パン pan („chleb”; z port. paõ), アルバイト arubaito („praca na pół etatu”; z niem. Arbeit – „praca”);
• wyrazów dźwiękonaśladowczych, np. ヒー hī oznaczające westchnięcie;
• nazw zoologicznych i botanicznych, np.: セイヨウミツバチ seiyō mitsubachi („pszczoła miodna”); ホウセンカ hōsenka („niecierpek balsamina”);
• podkreśleń, nacisków (gdzie w języku polskim w tym celu używalibyśmy czcionki pochyłej, spacjowania albo wytłuszczenia).

Na sylabariusz katakany składa się 48 znaków:

• 5 samodzielnych samogłosek;
• połączenia spółgłoskowo-samogłoskowe, składające się z 9 spółgłosek połączonych z każdą z 5 samogłosek, z zastrzeżeniem, że:
  • 3 sylaby (yi, ye i wu) nie istnieją;
  • 2 sylaby (wi i we) wyszły z użycia we współczesnej japońszczyźnie;
  • 1 sylaba (wo) jest wymawiana tak samo jak samogłoska o we współczesnej japońszczyźnie;
• 1 samodzielna spółgłoska.

Hiragana

 Hiragana – jeden z dwóch japońskich systemów pisma sylabicznego kana. Drugim z nich jest katakana. Każdemu znakowi hiragany odpowiada znak katakany.

Hiragana powstała z man'yōgany jako pierwszy sylabariusz japoński. Ten system pisma, wywodzący się z kaligraficznego, „trawiastego” stylu chińskiego, umożliwił zastąpienie znaków kanji własnym pismem fonetycznym, dostosowanym do wymowy japońskiej.

Początkowo hiragana nie była akceptowana powszechnie. Elity, arystokracja i osoby wysoko postawione wolały korzystać wyłącznie z kanji. Historycznie regularna forma kanji była używana przez mężczyzn, a forma zapisu kursywnego (w znaczeniu płynnych połączeń pomiędzy znakami w piśmie pionowym; sōsho – pismo „trawiaste”) – przez kobiety. Hiragana kursywna stała się popularna wśród kobiet, które na ogół nie miały dostępu do tego samego poziomu wykształcenia, co mężczyźni. Kobiety arystokracji dworskiej pierwotnie wykorzystywały ją do pisania listów i poezji. Z tego powodu hiragana była czasem nazywana „pismem kobiet”. Na przykład w Opowieści o Genji i innych wczesnych powieściach autorki wykorzystały tylko hiraganę. Później także mężczyźni zaczęli używać jej do zapisu prac literackich i nieoficjalnego pisania, na przykład listów osobistych, podczas gdy kanji były wykorzystywane do oficjalnych dokumentów.

Japonia

 Japonia - państwo wyspiarskie położone na wąskim łańcuchu wysp na zachodnim Pacyfiku,u wschodnich wybrzeży Azji, o długości 3,3 tys. km. Archipelag rozciąga się niemal południkowo, tworząc łagodny łuk wygięty w stronę kontynentu. Punktem wysuniętym najdalej na północ jest przylądek Sōya (45°31′N) na północnym krańcu wyspy Hokkaido, a punktem wysuniętym najdalej na południe jest mini-archipelag trzech wysepek o nazwie Oki-no-Tori-shima (20°25′N). Natomiast w przypadku wzięcia pod uwagę wyłącznie czterech głównych wysp, najbardziej wysuniętym na północ punktem jest przylądek Sōya, a najbardziej wysuniętym na południe punktem jest przylądek Sata (30°59′N) na krańcu półwyspu Ōsumi na wyspie Kiusiu. Stolicą państwa jest Tokio.

Archipelag składa się z czterech głównych wysp: Hokkaido, Honsiu, Sikoku i Kiusiu (97% obszaru lądowego) oraz 6848 mniejszych wysp. Według danych z 2021 roku, łączna powierzchnia kraju wynosi 377 975 km². Większość powierzchni jest pokryta górami,
a najwyższym szczytem jest wulkan Fudżi (3776 m). Z tego powodu prawie połowa ludności zamieszkuje nadmorski pas nizin rozciągający się między Tokio a Osaką i Nagoją. Tam też rozwijało się rolnictwo i przemysł. Obszar ten stanowi 13% terytorium kraju.

Japonia jest położona na styku płyt tektonicznych, w obrębie „ognistego pierścienia Pacyfiku”. Stałym zagrożeniem są więc trzęsienia ziemi, wybuchy wulkanów i fale tsunami. Stąd wynikają różnice danych podających liczbę wysp i odmienną wielkość powierzchni kraju. W sierpniu i wrześniu nad archipelagiem istnieje wzmożone ryzyko występowania tajfunów, powstających z reguły na zachodnim Pacyfiku.

Z liczbą ludności wynoszącą około 126,5 mln osób, kraj ten zajmuje dziesiąte – pod tym względem – miejsce na świecie. Według danych ONZ i WHO przeciętna długość życia jest najwyższa na świecie. Japonia należy do grupy krajów wysoko rozwiniętych – jest ona jedną z czołowych potęg gospodarczych świata.